Adrian Piper (VS, 1948) is een conceptuele kunstenares van de eerste generatie. Ze is tevens filosoof en doceerde jarenlang aan verschillende universiteiten waaronder Harvard en Stanford. Vanaf eind jaren zestig ontwikkelde ze performances waarmee ze uiting gaf aan haar kritiek op minimalisme en de conceptuele beweging in de kunst, waarin het lichaam als universeel model werd voorgesteld en gender en huidskleur veronachtzaamd werd. Volgens Piper wordt het lichaam altijd cultureel geïnterpreteerd. Met haar werk – dat soms een participatieve vorm aanneemt – vraagt ze haar publiek bestaande sociale structuren te bevragen.

Een voorbeeld hiervan zijn de Funk Lessons die ze van 1982 tot 1984 organiseerde. Funk is een taal van collectieve zelfexpressie die zijn oorsprong vindt in Afrikaanse tribale muziek en dans, en (in de jaren zestig en zeventig) enorm populair werd onder de zwarte bevolking in de Verenigde Staten. Lange tijd bleef het echter grotendeels ontoegankelijk voor de witte bevolking. Dit had onder meer te maken met de strikte sociale etikette en het op performance georiënteerde karakter van dans in de witte cultuur. Tijdens haar Funk Lessons laat Piper een overwegend wit publiek kennismaken met de sociale en transcendentale kanten van de funk.

Guillaume: ‘Dit is een geniale kunstenares, een hoogtepunt van de show. Het is tof dat ze je letterlijk in onze schoenen zet. Als zwart persoon ben je vaak de onbegrepene, in dat opzicht vergelijkbaar met het ongemakkelijke gevoel wanneer je muziek hoort en niet snapt hoe je erop moet bewegen. Ze brengt die dingen heel dicht bij elkaar op een hele eenvoudige manier.’