De portretschilderijen van Tessel Braam (1982, Nederland) kunnen gezien worden als een personificatie van het menselijke brein. De rede die gelooft in orde en vooruitgang wordt hierin telkens doorbroken door een natuurlijke cyclus. Die beweging brengt elementen met zich mee die op het eerste zicht misplaatst lijken – de heldere lijnen en het overzicht lijken verstoord – maar op hun eigen manier ook van waarde voor het voortbestaan van het geheel.