In de White Cube van Het HEM zweven de kunstwerken van Ossip als verstilde engelen boven een zachte bedding van zand, losgezongen van hun bron en gevangen in een kosmische leemte. Ze geven uiting aan het menselijk verlangen losgekoppeld te zijn van sociale en psychische condities en conventies; een gevoel van vrijheid dat zowel extatisch als angstaanjagend kan zijn. Is het een horror vacui, die de angst en onmogelijkheid van leegte vertegenwoordigt of juist een mare tranquillitatis, de zee der rust die een veilige haven biedt?

Intuïtie is een belangrijk onderdeel in de artistieke praktijk van Ossip (1952, Nederland). Zijn werk is gebaseerd op portretfoto’s die hij verzamelt uit boeken, kranten en tijdschriften. Het zijn terloopse afbeeldingen van menselijke figuren, waarvan de houdingen en poses doen denken aan beelden uit oude technische en medische handboeken. De vergeelde foto’s ademen een retrogevoel uit, van eind negentiende of begin twintigste eeuw – een tijd die we nog steeds modern noemen omdat ze zich kenmerkte door enorme technologische vooruitgang, die naast optimisme ook verwarring, ontworteling en onrust teweegbracht. In zekere zin is die ontworteling ook in de collages van Ossip te herkennen. Door de toevoeging van textiel, (staal)draad, tule of karton geeft hij de figuren in de foto’s tentakels en vergroeiingen. Ze willen buiten hun kaders de ruimte in stappen en een connectie maken met de wereld om hen heen. Alsof het planten zijn die wortel willen schieten, apparaten waarvan de stekkers zijn losgetrokken uit de contactdoos, of parasieten op zoek naar een gastheer.