Simon(e) van Saarloos:

Oh my goddess, this work, this artist! Tabita Rezaire werkt met mythologie, verzwegen geschiedenissen, energie en nieuwe media. De hyper-virtuele wereld komt samen met een belichaamde praktijk: je lijf voelen, ademen. Alles vloeit samen in het lichaam: geschiedenis, water, trauma, plezier en genot. Die vloeibaarheid biedt een oefening: lichamelijk werk maakt heling mogelijk, bijvoorbeeld van intergenerationeel trauma, en helpt een toekomst te verbeelden (vanuit rust en verlangen rechtvaardigheid verbeelden). In haar film Deep Down Tidal benadert Rezaire de oceaan als een kerkhof van Zwarte geschiedenis en technologie. Ze toont dat de fiberkabels die de overdracht van data mogelijk maken, dezelfde route volgen als de koloniale schepen die tot slaafgemaakten over de Atlantische oceaan voerden. Zo bekritiseert Rezaire hoe de ogenschijnlijke vrije flow van informatie op het internet voortborduurt op het bekende uitsluitingsmechanisme: racisme en uitbuiting. Rezaire noemt dit elektronisch kolonialisme. Daarmee doelt ze op de overvloedige circulatie van Euro-centristische kennis, en op de afhankelijkheid van voormalig gekoloniseerde landen, die in stand wordt gehouden doordat ingenieurs, software, hardware en informatieprotocollen vanuit het westen worden opgedrongen. In respons op genormaliseerd geweld, zet Rezaire heling centraal in haar werk. Ze is een doula en kundalini yoga leraar. In Sugar Walls Teardom vraagt Rezaire om serieuze participatie in een begeleide meditatie.