Simon(e) van Saarloos:

Ik probeer me voor te stellen dat het glas-in-lood van Raúl de Nieves in een gotische katholieke kerk hangt, en dat het merendeel van de kerkgangers er per ongeluk aan voorbij loopt. Af en toe is er iemand in de wekelijkse dienst op zondag die het ziet: in het raamwerk schuilt een ogenschijnlijk bekend verhaal van helden en rouw, maar het zit ook vol sterrenstelsels, maskers, en een ouroboros – een slang die zichzelf opeet en oneindigheid verbeeldt. De Nieves verbindt katholieke tradities en Mexicaanse verhalen met een persoonlijk en kritisch onderzoek naar seksualiteit, koloniale overheersing en ondergewaardeerde kennisvormen zoals orale geschiedsvertelling, kwantumfysica, astrologie en handwerk. De Latijns-Amerikaanse naaistijl en het kraalwerk leerde De Nieves op school en van zijn familie, en zijn werk is een viering van die traditie. Door gebruikte materialen te verzamelen en als versiering in te zetten, worden de meest alledaagse materialen spectaculair, en onderdeel van de overweldigende verhalende ruimtes die De Nieves creëert. Carnaval begint met het hergebruik van bestaande materialen, stoffen en rollen. De verkleedpartijen gelden als een omkering van machtsverhoudingen: tijdens het feesten ben je geen arbeider maar koningin. Dat verhaal van radicale kentering en die opschudding van diepgewortelde waarheden, voel ik in het werk van De Nieves.