Simon(e) van Saarloos:

Ik leerde Francesc Ruiz kennen als mijn docent en in de eerste les legde hij stapels homoerotische strips op tafel. Sommige met penetrerende science-fiction figuren, andere met realistische coming-out verhalen, vuige seks tussen twee homofobe truckers, of een erotisch tijdschrift dat er aan de buitenkant ‘hetero’ uitziet – een naakte vrouw op de cover, een liefdesverhaal tussen man en vrouw maar met oplopende spanning en aanrakerige handelingen tussen homo’s (man/vrouw/en anders). Elk boekje dat Ruiz meebracht, had hij eigenhandig gevonden in een stoffig winkeltje of via een beroepsverzamelaar. Zijn monomane zoektocht leidde tot een bijzonder wilde verzameling LHBTQIA+ cartoons. Ruiz confronteert met het feit dat er altijd oneindig veel communicatiesystemen zijn, vol stiekeme boodschappen, eigen vocabulaires en noodzakelijke verhalen. Een vaag besef dat ze bestaan is genoeg, je hoeft ze niet te kennen. House of Fun vormt een zogenaamde stripwinkel. De stripboekjes en hoe deze ondergronds worden verkocht en verspreid, verbeelden protest, maar ook het plezier en genot van ‘stiekem’ en verstopt. In deze winkel is niets te koop: House of Fun ageert tegen het idee dat communicatie soepel of toegankelijk moet zijn. Ruiz is medeoprichter van het Spaanse Institute of Porn Studies, dat de representatie van seksualiteit bevraagt.