Vincent van Velsen:

Toen ik haar afstudeerexpositie zag op de Columbia MFA programma in 2018 was ik meteen verkocht. De roze glimmende slingers en goed geproduceerde videoclips – uitzonderlijk voor een afstudeerexpo – met een ritme dat zowel muzikaal als visueel wist te pakken en te beklijven. Ik deelde het werk een jaar of twee geleden met Simon(e), die evenzeer enthousiast was. Zij legde gelijk verbanden met leeftijdsdiscriminatie van vrouwen (ageism) en de stigma’s die op het oudere lichaam rusten. De muziekvideo’s van Samantha Nye tonen ritmisch deinende lichamen, die we normaliter niet vaak in badpak zien. Ze bewegen in een ruimte die zich houdt tussen een bordeel en een nachtclub. Dit is hoe de videocabines achterin een seksshop eruit zouden kunnen zien, als ze meer queer en minder taboe waren. Nye spreekt vaak over de televisieserie Golden Girls als ideaal. Op de een of andere manier hebben deze video’s ook een hoog Florida gehalte: daar waar in Amerikaanse comedy series de ouderen hun laatste decennia in warmte en zorg doorbrengen. De ruimte geeft een geborgenheid, in aanwezigheid van alle leeftijden.