Simon(e) van Saarloos:

Het eerste werk dat ik van Dean Hutton zag, was hun Fuck White People pak: grafische zwarte en witte lijnen en woorden horizontaal onder elkaar en almaar herhaald Fuck Fuck Fuck White White White People People. Als “Fat Queer White Trans body” in Zuid-Afrikaanse context neemt Hutton ruimte in én bevraagt hen wie of wat ruimte in kan nemen. In de Goldendean performance, nodigt Hutton – naakt en volledig goud geschilderd, liggend op een grote berg zand – het publiek uit om foto’s te maken. Hen smeekt erom: zie mij. Hutton adresseert de persoonlijke en politieke ervaring van hypervisibility: zichtbaar zijn (als dik, queer, trans lichaam) en onzichtbaar, onbelangrijk zijn tegelijk (als dik, queer, trans lichaam). Momenteel werkt Hutton aan opblaasbare sculpturen: zachte, ronde, lichtgevende en buigzame figuren in de publieke ruimte. Deze Tenderqueer sculpturen, door Hutton ook soft-radicals genoemd, liggen bijvoorbeeld buiten in een stadspark. Bevestigd aan de grond en bedoeld als uitnodiging voor het publiek: raak deze ‘comfort objects’ vooral aan of verdwijn erin voor een luchtige omhelzing. In een samenleving die van dikke, morsige lijven verwacht dat ze getraumatiseerd en in ademnood verschijnen (nooit blij, geil of met een politieke speech), probeert Tenderqueer troost en ruimte voor kwetsbaarheid te creëren.