Vincent van Velsen:

De langzaam bewegende en druipende sculpturen van Mire Lee zijn vies en aantrekkelijk tegelijk. Het pulserende, de geluiden, elke beweging die weer anders is dan de vorige, maakt dat ze fascineren. De werken lijken te leven, maar zijn toch mechanisch. Gemaakt van vrij harde materialen, maakt de stroperige substantie waarin ze zijn gehuld, de werken ook zacht en tastbaar. Voor Lee is tijdens het proces van maken de interactie met het materiaal zeer belangrijk. Het is een relatie tussen mens en materiaal die tegen het masochistische aan schuurt. Het proberen te vormen van de sculptuur, naar de wensen van diens maker, met fysieke kracht, gereedschap en wil. Het materiaal protesteert en biedt weerstand: het is buigen of barsten, voor beide partijen. Het is daarom niet geheel vreemd dat Lee het heeft over kwetsbaarheid. En in het getoonde werkgaat ze in op verschillende typen huid. Het werk gaat in op een continue blootstelling aan de buitenwereld, waardoor de binnenwereld niet beschermd is en daardoor vatbaar voor externe invloeden. Het relateert tot een bipolaire affectieve stoornis en de afwezigheid van een natuurlijke afweer tegen prikkels. Lee is geïnteresseerd in vormen van uitwisseling, waaronder perversie, fetishistic obsession, voyeurism, violations en vormen van geweld. Daaruit komen haar sculpturen voort en zoals met elke interactie komen deze nooit tot stand zonder een wederkerig residu.