Simon(e) van Saarloos:

De beschrijving van zijn tentoonstelling in Chinatown, New York City trok me: queer animatie en de zoektocht naar een herstellende vertelling van Zwarte geschiedenis. Ik heb misschien wel uren op de vloer in die galerie gelegen, omgeven door flitsend roze en paars, betoverd door de combinatie van bdsm of leren superheldenpakken, knuffelende of vechtende lijven, dierlijke en mensachtige figuren die omsmolten in een onbekende materie. Beelden die ik dacht te herkennen – gevlochten haar? – veranderden voortdurend – in tentakels, ijzeren kettingen? – en deze vloeibare metamorfoses bevredigden niet alleen mijn verlangen naar symbolische overvloed, maar creëerden ook een andere ervaring van tijd. Wat als het mogelijk is om verschillende tijden tegelijk te beleven? Wat als verschillende verhalen in één moment kunnen samenballen? Satterwhite verweeft een praktijk van sculptuur, performance en animatie en mengt dit met persoonlijke herinneringen. Die persoonlijke verhalen komen terug in het werk middels huishoudelijke voorwerpen, oude videobanden en geluidsopnames op cassette. De liedjes die zijn moeder opnam vanuit het ziekenhuis, haar schetsen en ritmes – een hand drumt op een dij – inspireerden zijn visuele album. In plaats van te luisteren met een koptelefoon, wordt de bezoeker uitgenodigd om een bijna utopische virtuele realiteit te betreden.