Relearning Aquatic Evolution, 2022
Gemengde technieken

Nederland verschuilt zich sinds jaar en dag achter steeds hoger wordende dijken. Deze dijken zijn ons bestaansrecht, zo hebben we geleerd, de redding voor de ondergang. Maar is dat wel zo? Is het almaar ophogen van dijken vanwege een stijgende zeespiegel wel een duurzame oplossing, en wat zou er gebeuren als we de zee juist zouden verwelkomen? In hoeverre is de mens met haar fysiek in staat zich aan te passen en een meer symbiotische relatie met het water te ontwikkelen?

Kunstenaarscollectief de Onkruidenier doet al sinds 2015 onderzoek naar hoe we een andere relatie kunnen opbouwen met de zilte en vernattende leefomgeving. Hun propositie is dat de mens zich niet alleen technologisch, maar ook fysiek en biologisch kan aanpassen aan zijn omgeving. Studies wijzen bijvoorbeeld uit dat zeenomaden zoals het Bajau volk nabij Indonesië, een andere fysiologie ontwikkelen, waardoor hun ogen beter op zoutwater reageren en ze hun adem minutenlang kunnen inhouden. Ook in Nederland leefden mensen eeuwenlang op een symbiotische manier samen met het water. In Noord-Friesland en Groningen woonden ze op terpen waar het land omheen regelmatig volledig overspoelde.

In Het HEM zet de Onkruidenier een aquatische evolutie neer: in dit trainingsveld kunnen bezoekers zelf met behulp van gereedschappen hun lichaam trainen om zee-minnende wezens te worden. Van elastieken en hoofddeksels die helpen de rekbaarheid van onze verbeelding te

vergroten tot het activeren van onze vocale vaardigheden en het trainen van onze ‘tonggolven’, die communicatie in een aquatische omgeving vereenvoudigen en bovendien onze longcapaciteit

vergroten. Met behulp van deze trainingsobjecten wordt de hang naar vaste grond onder de voeten na verloop van tijd steeds minder, en deinen we mee op de cadans van de golven.